KAVÎ
(2017 - Üsküdar)

O ihtilali biz de yaşamalıydık
Hiç ummadan çıkıvermeliydik yola
Tren seferlerini bilmeden
Bir kasaba ahalisi kadar yabancıydım sana
Nasıl yapabilirdim
Vurulmuşken neşter sevdamızın en derin yerine
Urganımın yalnız yağında umut varken
Nasıl yapabilirdim
Kavi yüreklerimizin taa içinden gelen bir sesle
Kanla ıslanan sayfaları
İbrikler aşkına dolduran kitaplardan
Süzülerek biz de yaşamalıydık

Zakkum ağaçlarının gölgesinde gizlenen küçük kızı
Bilirim
Kan damlayınca kayaya
Ve yalnızlık düşünce toprağa
Yazgımıza râm olmalıydık
Yaşamdan içre bir korkuyla
Sığınıp sayfalara
Kelimelerle dans ederken
İçten içe kavrulmalıydık

Bir pınar başında hüzünle dolmadan
Mahpushane köşelerinden yükselen bir feryatla
Beldelere umutlanmayan genç aşıklar gibi
Bir ömür dökülen gözyaşlarıyla
Bütün hücrelerimizle
Ağlamalıydık

Monoton bir günün sabahında
Cinayet haberleriyle yanan televizyonlardan
Korku mimarı gazetelerden sıyrılarak
Bir aşkın özlem dolu sabahına uyanmalıydık 

Koyu maviye çalan nehir kıyılarından
Bir balaban tütünce sevdamıza
İçin için bitmeliydik
Yağmur damlaları yağmalıydı göğsümüze
Bir de mem-u zin hüznüyle o türkü
Seyrelen korku ve yakarışımdan bir parça
Yakmalıydı
Kasıp kavurmalıydı
Bir sızıya medet dilemeden
Var olmalıydık

Tren seferlerini bilmeden
Hiç ummadan çıkıvermeliydik yola
O ihtilali biz de yaşamalıydık

M. Fatih Özmen