1) Gönlün put kesilmiş, elimde balta kırmaya kıyamadım. İbrahim sandım kendimi.
Bu ateşin beni yakabileceğini hiç düşünmemiştim. Kuyu boğar, balık da yutarmış

2) Son bir metanet Seyyid; ince bir sızı ve ardından gözlere inen bir rahmet.
Buruşturulup avuç içinde sıkıştırılan sözlerden fısıldıyorum:
O yürek limanına demir atılmaz.

3) Uslandırmaz Seyyid, kahırdan kalan kırıntıları çektim ciğerlerime.
Musluklarda sigara söndür.
Acıyla yoğrulan bedenimden akıtılan ecel terleridir; şarap niyetine kadehte masamda duran.
El çekmezdim de; kederle harmanlanıp gırtlağında kalacağına, “Yarım kalsın bu hikâye.” dedi meczup.

4) Ahım derya deniz… Bir damlalarında boğmuşlar beni.
Bir bedende hapsolmuş, bin derde deva olmaya çalışırken sen de koş Seyyid.
Vefasızlar trenidir seni bekleyen. Garda kalan son kişi olarak söylüyorum:
Boynumda urgan, tüm dallar göz kırpıyor bana.

5) Daha konuşmadan ağlamaklı oldu efsunlu gözler. Bir kanat çırpışınla savruldum, yerle yeksan biçimde.
Tohum misali toprağa hayat verecek şekilde sana çıkacağını düşündüğüm yollarda koşarken anladım; bulacağımdan değil ha…
Çaresizliktir ya beni senin yoluna kurban eden. Sopalarla dövmüşler, kalmışım öyle yerde… Hem de evime en yakın yerde, hem de seni bulmaya en yakın yerde

6) Dik dur, savrulmam ben Seyyid. Seremem belki ayaklarına saraylar, fakat zehri şaraba çevirecek sözlerim var. Sana sakladığım yüreğimden damıtılıp kor sinemden akıtılan şaraplar; kan rengi kırmızı şaraplar 

7) Savaş bitmiş, rahata kavuşunca anladım:
Zor zamanlarda verilen sözler muteber sayılmıyormuş.
Tecrübe yoksa, kitabın en orta yerinden konuşmak dahi acıya giden yolun önünü kesmiyor

Bitiş...

8) Ait olduğun yeri seçmek özgürlüktü. Sen benim mabedimi yıkmaya kalkıştın.
Söyle şimdi, bunca hezimet uğruna mıydı bütün savaşın?
Kopardığın onca kaosa ithafen namlunun ucu sana dönük… Say üçten geri.

Kader Meşe