Manidar gözlerine şiir yazıyorum...

Kelam etme; takatim kalmadı artık dinlemeye.
Yürek yetmez bunca gamı sineye çekmeye.
Sana koşuyorum her sokak köşesinde;
And içtim, sana varmadan dinlenmemeye.

Küsüp gittin sanki, dönmemeye yemin ettin;
Onca çabamı heba ettin.
Özrüm kabahatime yük bindirir;
Dön gel artık, özümü derbeder ettin.

Sevda sınavını kaybettim hepten.
Yüzüm çöker elbet, gözüm kararır dertten.
Her kaybolup gidişinde
Kimler koparıyor seni benden?

Nereye daha görmeden yüzünü?
Yeter artık, ikiletme sözümü.
Yere göğe sığmayan sevdamız
Bekliyor şimdilerde ölümü.

Dicle Kent Bulvarı,
Diyarbakır Kantar'ı...
Her saat başı seni anar
Evimin ağlayan her bir duvarı.

Bahçemde kurumaya mahkûm ettiğin güller,
Tutulmak üzere verdiğin onca sözler...
Geri dönmeye karar verirsen bir gün,
“Şeref duyarız!” nidalarıyla bekliyor tüm diller.

Kader der, ağlar dururum;
Her gün içten içe erir dururum.
Bitmez çile çöker gönlüme;
Sızlar, inler yine dururum.

Gidişin ihanet oldu, yağdı;
Gelişin sadakat olsun, yağsın.
Son kez göremeden gidersem
Ölümüm sevda olsun, yağsın.

Yıktın, yaktın; uslanmadım.
Yandım, bittim; uslanmadım.
Kor gönlüme yolun düşerse şayet,
Gurur yapmaz, ıslah olmazım.

Elim ayağıma dolanır, kendimi bilmezem;
Yolda görsem babamı tanımazam.
Uzun etme artık, gel;
Bunadım, kendimi tanımazam.

Kader Meşe