Zaandam/Hollanda, 23 Eylül 2019

Uzun süredir kendimle anı biriktiriyorum. Kendi fotoğraflarımı kendim çekiyor, çekilen her pozda kendime sıkı sıkı sarılmaya çalışıyorum. İyice alıştım başka bir sesin eksikliğine, kimsesizliğe. Ki sessizliğe de aynı şekilde. Hem kendim olduktan sonra bir başkasına neden ihtiyaç duyayım ki!

“Bu kadarı da fazla ama!” dendiğini duyar gibiyim. Ben sussam ve kendim anlatsa size neler neler yaşadığımızı, nerede ne yaptığımızı, gezdiğimiz her yeri, fotoğrafların ardında saklı kalan tüm hikayeyi. İçimizi sıkan ve bir türlü anlamlandıramadığımız o tüm med cezirleri, inkıbaz halini. Karşıma alıp konuşuyorum saatlerce, bir dostla nasıl konuşuluyorsa, öyle tabii..

-Yoo yoo, cidden fazla bu.

- Az bile!

Saçım sakalım iyice birbirine karıştı. Yaklaşık 3 aydır evden uzakta Avrupa’da bilmem kaçıncı günümdeyim. Yol hali, yorgunluk, bitkinlik, düzensiz uykular ve sağlıksız beslenme derken bünyem bunu daha fazla kaldıramadı ve Belçika Liege’de çok kötü rahatsızlandım. Ormanın ortasında kaldığımız devasa şatoda birkaç gün dinlenince kendime gelip ancak toparlayabilmiştim. Zinde bir bedenle geldim ama Amsterdam’daki günlerim de yorucu geçiyor. Gerçi şehrin o eski su kanallarını dolaşıp sokaklarında kaybolmak, yol iz bilmeden devam etmek o kadar iyi gelmişti ki ruhuma, yorgunluğumu hiç hissettirmemişti adeta.

-Devam et! Allah yorgunluğunu zayi etmeyecektir.

İstikamet Zaandam, dedi Selman Abi. Çalışıyordu ama vaktinin arta kalan kısmında benimle zaman geçirmeye adeta özen gösteriyordu. Onun için beklenmedik bir şeydi benim buradaki varlığım. Yine de tüm özverisiyle bana vakit ayırabilmek için elinden geleni yapıyordu. Bu sefer tek değildim. Daha önceleri olmadığım gibi..

Değirmenleri ile meşhur bir şehir Zaandam. Bunun yanı sıra devasa çikolata fabrikaları var. Meşhur Hollanda peynirini de unutmamak gerekir. Trenle 15-20 dk yol aldıktan sonra Zaandam’a ulaşmıştık. Trenin kapılarının açılmasıyla her tarafı erimiş çikolata kokusu kaplamıştı. Bir yandan kokuyu teneffüs ediyor, bir yandan da rengarenk ahşap yapıların oluşturduğu şehir manzarasına şahit oluyorduk. Birkaç katlı, renk cümbüşü ile şehre ahenk katan o ahşap evler, dudak uçuklatacak bir güzellikteydi adeta..

Kakao kokusunun o rayihası eşliğinde, bende kasaba havası uyandıran şehri boydan boya gezdik ve bir köprünün başına geldik. Tam karşıya geçmeye niyet etmişken, yayalar için kırmızı ışık yandı ve önümüzde bir bariyer belirdi. Beklemek durumunaydık. Köprünün altından gemi geçeceği için yol ortadan ikiye ayrılıp, yukarıya doğru açılıvermişti. Bense çok alışık olmadığım bu mekanik eser karşısında şaşkınlığımı gizleyememiştim. İşte yeşil ışık!

Uzaktan ufak gözüken değirmenler, ben yanlarına varınca büyümüştü adeta. Sandığımın aksine çokça heybetliydi ve bir o kadar da estetik bir yapısı vardı. İçeriye girince ikram edilen peynirlerden tadıp, değirmenin üst katındaki balkonlu alana yöneldik. Kanal boyunca inşa edilmiş su kenarlarındaki bu değirmenler eşine az rastlanır bir manzarayı da ayaklarımızın altına seriyordu. İşte bu, demekten kendinizi alamıyorsunuz. İnsanın burada yaşlanmayacağını düşünmesi kadar normal ne olabilirdi ki hayatta.

İşte bu! Yeşillik, değirmen ve su! Değirmeni saran baskın peynir kokusu. Her şey muntazam, yerli yerinde ve olması gerektiği gibi.

O zaman bana şöyle dedi:

“Ruhunda uyandırdığım ve seni insanın isteyebileceğinden daha üstün nimet bulunmayan, iyiliği sevmeye götüren arzuların ortasında, yolunun üzerinde, daha ileri gitmekten vazgeçmen için ümit kıracak ne biçim hendeklerle, zincirlerle karşılaştın? Ötekilerde ne gibi bir çekicilik, ne gibi bir fayda buldun ki kendini onların kolları arasına bırakıverdin?”

M. Fatih Özmen