Artık idamlık bir mahkûmun üzerindeki beyaz elbisedir o ve önceki sözlerin. Bense bu Dünya’da idam edilir de öbür tarafta, boynumdaki ip izinin onuruyla karşına çıkmanın hayali peşindeyim. Bil ki, kıymetli bir mücevherin karşısında, değer biçmekten aciz bir sarrafın dilinden dökülen rakamlar gibidir sözlerim.
Ben yazmaktan bî-haber, lâl olmuş yürekten konuştuğunu zanneden, gecenin zifirinde yatağın diğer ucundaki korkusuyla yüzleşemeyen, sen ise karanlıkta titreyen çocuksu yüreklere aydınlık veren ayın ilham kaynağısın. Gün gelir de biz acizlerin adına “Tebessüm” dedikleri cennetin, vazgeçerse insanlara Hakkın ispatından, şunu bil ki, karşındaki küfre yeterdir Ebabil gözlerin. Kurtuluş sonrası Anadolu gibisin, ben ise hak etmediği topraklara el uzatmaya çalışan hain.
O gün yanlış söylenmiş bir kelimenin ardına gizlenen allığın, bir yakarışın abidesi gibi karşımda dururken, duanla yeryüzünü donatan melekleri kıskandırdı tebessümün. Hala seni yazıyor, seni çiziyorum zihnimin kıyısına vuran dalgaların yarattığı boşluklara. Bana o anın büyüsü yeterken ve kabullenmişken senden bî-haber beklemeyi, ne zaman insan kalabalığına aldanıp koridorun boşluklarına bıraksam kendimi, ya sesin yankılandı kalabalığı yarıp yüreğimin derinliklerinde ya da “Ebrehe” ismini yüreğime nakşeden gözlerin karşıladı beni.
Verilecek bir canı binlerce kez almak için seni karşıma çıkarana hamd etmekten başka söz yakışmaz dilime. Bu lütfu hak edecek ne yaptım diye düşünmeden alıkoyamıyorum zihnimi. Kiminin gözlerinde sahip olduğumu açıklarcasına manalar gizli ve yakarışları “Bu bir Azap” der gibi. Ama bilmeyenler için ve onların gözlerinden dökülen bilinmezlik, ruhumu hafifletmekte, hissetmekteyim insanların çevresinde olduğu halde fark etmekten yoksun kaldığı Cennet’in varlığının beni onurlandırışını.
Başlanmaması gereken satırların son çırpınışlarındayım. Korkum boğulmak ya da ölümle yüzleşmek değil, sende hapsolmuş ruhumun teslimi için kapım çalındığında, boş ellerle yapmam gereken izahımdır.